“Innerlijk kind” 

Als kind doen we allemaal ervaringen op waarin we gekwetst of teleurgesteld worden en waarin er geen oog was daarvoor, of geen troost, geen erkenning. Ons hart gaat dan voor een deeltje op slot. Bleef het slechts bij een zo’n ervaring, dan was dat niet zo ingrijpend, maar velen van ons hebben tal van dit soort ervaringen gehad, waardoor een aanzienlijk deel van ons hart op slot is gegaan. Een deel van ons is daar opgesloten en gestopt met ontwikkelen, terwijl de rest gewoon door ging met (over)leven en ontwikkelen. Het achtergebleven deel zou je je innerlijk kind kunnen noemen. Vaak is het vergeten, zit het ergens in een donker hoekje, achter een dikke muur, stilletjes hopend dat er op een dag iemand (jij) naar hem/haar omkijkt..